นิคหิต

นิคหิต (บาลี: นิคฺคหีต निग्गहीत) หรือ นฤคหิต (สันสกฤต: निगृहीत นิคฺฤหีต) หรือ หยาดน้ำ (-อฺ) มีลักษณะเป็นวงกลม หยาดน้ำค้าง (-อํ) มีลักษณะวงกลมเล็ก ๆ ใช้ประสมสระ อึ และ อำ

อักษรไทย
-ํ
รูปพยัญชนะ
ก	ข	ฃ	ค	ฅ	ฆ	ง	จ
ฉ	ช	ซ	ฌ	ญ	ฎ	ฏ	ฐ
ฑ	ฒ	ณ	ด	ต	ถ	ท	ธ
น	บ	ป	ผ	ฝ	พ	ฟ	ภ
ม	ย	ร	ล	ว	ศ	ษ	ส
		ห	ฬ	อ	ฮ
รูปสระ
ะ	–ั	า	–ํ	–ิ	'	"
–ุ	–ู	เ	โ	ใ	ไ	–็
อ	ว	ย	ฤ	ฤๅ	ฦ	ฦๅ
รูปวรรณยุกต์
		–่	–้	–๊	–๋
เครื่องหมายอื่น ๆ
		–์	–๎	–ฺ
เครื่องหมายวรรคตอน
		ฯ	ฯลฯ		ๆ
		๏	๚	๛	┼

ในการเขียนภาษาบาลี ภาษาสันสกฤต และภาษาเขมรด้วยอักษรไทย ใช้นิคหิตเติมเหนือพยัญชนะแทนเสียง ง และ ม เช่น เช่น จํหัน อ่านว่า จังหัน, ชุํนุํ อ่านว่า ชุมนุม นอกจากนี้ในภาษาสันสกฤตจะใช้นิคหิตแทนเสียง อะ, อิ, อุ อีกด้วย ตัวอย่างเช่น อมตะ → อมฤต, นิคหิต → นฤคหิต, ปุจฉา → ปฤจฉา

ในภาษาสันสกฤตเรียกว่า อนุสวาร (เทวนาครี अनुस्वार, อนุสฺวาร ( अनु- อนุ- + स्वार สฺวาร) หมายถึง เสียงข้างหลัง) เป็นเครื่องหมายที่ใช้กำกับเสียงนาสิก การออกเสียงขึ้นกับสระที่อยู่ข้างหน้า เช่น ผลํ ออกเสียง ผะลัม, ปุรึ/ปุริํ/ปุริ˚ ออกเสียง ปุริม, มีมำสา ออกเสียง มีมามสา เป็นต้น

ในภาษาอินเดียจำนวนหนึ่ง มีการใช้เครื่องหมายดังกล่าว โดยมากเป็นวงกลมขนาดเล็กวางไว้เหนือพยัญชนะ แต่อาจใช้รูปแบบอื่น ๆ ได้ตามชนิดของอักษร และการออกเสียงแตกต่างกันไปตามแต่ระบบเสียงในภาษานั้น ๆ

การประสมรูป

การประสมรูป	ปรากฏ	ใช้เป็นสระ	สัทอักษรสากล
(พยัญชนะต้น) + นิคหิต	◌ํ	อัง, อัม (ภาษาบาลี)	/ã/
(พยัญชนะต้น) + นิคหิต + ลากข้าง	◌ำ	อำ	/am/, /aːm/
(พยัญชนะต้น) + พินทุ์อิ + นิคหิต	◌ึ	อึ	/ɯʔ/, /ɯ/

คำที่ประสมด้วยสระอำส่วนใหญ่ออกเสียงเหมือน อัม แต่ก็มีบางคำที่นิยมออกเสียงเหมือน อาม เช่น น้ำ (น้าม) เป็นต้น