เอเรียล ชารอน

/ 0 ความคิดเห็น/ใน / โดย
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก )
อาเรียล ชารอน
אריאל שרון
image
ภาพถ่ายทางการ, ค.ศ. 2001
นายกรัฐมนตรีอิสราเอล
ดำรงตำแหน่ง
7 มีนาคม 2001 – 14 เมษายน 2006[nb]
ประธานาธิบดีโมเช คัตซาฟ
รองเอฮุด โอลเมิร์ต
ก่อนหน้าเอฮุด บารัก
ถัดไปเอฮุด โอลเมิร์ต
ตำแหน่งรัฐมนตรี
1977–1981การเกษตร
1981–1983กลาโหม
1984–1990อุตสาหกรรมและการค้า
1990–1992ที่อยู่อาศัยและการก่อสร้าง
1996–1999โครงสร้างพื้นฐานระดับชาติ
1998–1999รัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศ
2001–2003การดูดซึมผู้อพยพ
2002–2003อุตสาหกรรมและการค้า
2002กระทรวงต่างประเทศ
2003
  • การสื่อสาร
  • กิจการศาสนา
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด
อาเรียล ไชเนอมันน์

(1928-02-26)26 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1928
กฟาร์มาลัล ปาเลสไตน์ในอาณัติ
เสียชีวิต11 มกราคม ค.ศ. 2014(2014-01-11) (85 ปี)
รามัตกัน ประเทศอิสราเอล
พรรคการเมือง
  • เสรีนิยม (1973–1974)[1]
  • ชโลมต์ซีโยน (1977)
  • ลิคุด (1977–2005)[2]
  • กาดีมา (ตั้งแต่ 2005)
คู่สมรส
  • มาร์กาลิต ซิมเมอร์มัน (สมรส 1953; เสียชีวิต 1962)
  • ลิลี ซิมเมอร์มัน (สมรส 1963; เสียชีวิต 2000)
บุตร3
ศิษย์เก่า
  • มหาวิทยาลัยฮีบรู
  • มหาวิทยาลัยเทลอาวีฟ
วิชาชีพนายทหาร
ลายมือชื่อimage
ยศที่ได้รับการแต่งตั้ง
สังกัด
  • ฮากานะห์
  • กองกำลังป้องกันอิสราเอล
ประจำการ1948–1974
ยศอาลุฟ (พลตรี)
หน่วย
  • กองพลน้อยพลร่ม
  • หน่วย 101
  • กองพลน้อยโกลานี
บังคับบัญชา
  • กองบัญชาการภาคใต้
  • กองพลน้อยพลร่ม
  • หน่วย 101
  • กองพลน้อยโกลานี
ผ่านศึก
  • สงครามปาเลสไตน์ ค.ศ. 1947–1949
  • Reprisal operations
  • วิกฤตการณ์คลองสุเอซ
  • สงครามหกวัน
  • สงครามยมคิปปูร์
n.b. ^ เอฮุด โอลเมิร์ตดำรงตำแหน่งรักษาการนายกรัฐมนตรีในวันที่ 4 มกราคม ค.ศ. 2006

อาเรียล ชารอน (ฮีบรู: אֲרִיאֵל שָׁרוֹן[aʁiˈ(ʔ)el ʃaˈʁon] ; ชื่อเกิด อาเรียล ไชเนอมันน์ (אֲרִיאֵל שַׁיינֶרְמָן‎); 26 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1928 – 11 มกราคม ค.ศ. 2014) เป็นนายพลและนักการเมืองชาวอิสราเอลที่ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีอิสราเอลในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2001 ถึงเมษายน ค.ศ. 2006[3]

เขาเกิดที่กฟาร์มาลัลในปาเลสไตน์ในอาณัติจากผู้อพยพชาวรัสเซียเชื้อสายยิว แล้วไต่เต้าในตำแหน่งของกองทัพอิสราเอลตั้งแต่สถาปนาประเทศใน ค.ศ. 1948 มีส่วนร่วมในสงครามปาเลสไตน์ ค.ศ. 1948 ในตำแหน่งผู้บังคับหมวดของกองพลอเล็กซานโดรนี และมีส่วนร่วมในสมรภูมิหลายครั้ง ชารอนกลายเป็นบุคคลสำคัญในการจัดตั้งหน่วยที่ 101 และปฏิบัติการตอบโต้ (reprisal operations) รวมถึงการสังหารหมู่กิบยาใน ค.ศ. 1953 รวมถึงวิกฤตการณ์คลองสุเอซใน ค.ศ. 1956 สงครามหกวันใน ค.ศ. 1967 สงครามพร่ากำลังและสงครามยมคิปปูร์ใน ค.ศ. 1973 ยิตส์ฮัก ราบินเรียกชารอนเป็น "ผู้บัญชาการภาคสนามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของเรา"[4] หลังออกจากกองทัพ ชารอนเข้าสู่วงการเมืองโดยเข้าร่วมพรรคลิคุด และดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีหลายตำแหน่งในรัฐบาลที่ลิคุดเป็นผู้นำใน ค.ศ. 1977–1992 และ 1996–1999 ในฐานะรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม เขากำกับสงครามเลบานอน ค.ศ. 1982 การสอบสวนอย่างเป็นทางการพบว่าเขามี "ความรับผิดชอบส่วนตัว" ในการสังหารหมู่ที่ศะบราและชาตีลาต่อผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์ ทำให้เขาเป็นที่รู้จักในหมู่ชาวอาหรับในนาม "นักฆ่าแห่งเบรุต" ต่อมาเขาถูกปลดออกจากตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม[5][6]

ในคริสต์ทศวรรษ 1970 ถึงคริสต์ทศวรรษ 1990 ชารอนสนับสนุนการก่อสร้างนิคมอิสราเอลในเขตเวสต์แบงก์และฉนวนกาซาที่ถูกอิสราเอลยึดครอง เขาขึ้นเป็นผู้นำพรรคลิคุดใน ค.ศ. 1999 และใน ค.ศ. 2000 ระหว่างการหาเสียงเลือกตั้งนายกรัฐมนตรี ค.ศ. 2001 เขาได้เดินทางไปยังพื้นที่มัสยิดอัลอักศอบนเนินพระวิหาร จุดชนวนให้เกิดอินติฟาเฎาะฮ์ครั้งที่สอง ต่อมาเขาเอาชนะเอฮุด บารัคในการเลือกตั้ง และดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีของอิสราเอลตั้งแต่ ค.ศ. 2001 ถึง 2006 ในฐานะนายกรัฐมนตรี ชารอนเป็นผู้วางแผนการก่อสร้างกำแพงกั้นเขตเวสต์แบงก์ของอิสราเอลใน ค.ศ. 2002–2003 และการถอนตัวออกจากฉนวนกาซาของอิสราเอลใน ค.ศ. 2005 เมื่อเผชิญกับการต่อต้านอย่างหนักต่อนโยบายหลังภายในพรรคลิคุด ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2005 เขาออกจากพรรคลิคุดเพื่อจัดตั้งพรรคใหม่ชื่อคาดีมา เขาคาดว่าจะชนะการเลือกตั้งครั้งต่อไป และถูกตีความอย่างกว้างขวางว่าเป็นการวางแผน "กำจัดอิสราเอลออกจากเวสต์แบงก์ส่วนใหญ่" ด้วยการถอนกำลังฝ่ายเดียวหลายครั้ง[7][8][9] หลังเกิดสโตรกในวันที่ 4 มกราคม ค.ศ. 2006 ชารอนยังคงอยู่ในสภาพผักถาวรจนกระทั่งเสียชีวิตใน ค.ศ. 2014[10][11][12]

ชารอนยังคงเป็นบุคคลที่สร้างความขัดแย้งอย่างมากในประวัติศาสตร์ตะวันออกกลาง ชาวอิสราเอลส่วนใหญ่ยกย่องชารอนในฐานะวีรบุรุษสงครามและรัฐบุรุษ ขณะที่ชาวปาเลสไตน์และฮิวแมนไรตส์วอตช์วิพากษ์วิจารณ์เขาว่าเป็นอาชญากรสงคราม โดยฝ่ายหลังแสดงความเสียใจว่าเขาไม่เคยถูกดำเนินคดี[13][14]

อ้างอิง

[]
  1. Henry Kamm (13 June 1982). "Man in the News; Laurels for Israeli Warrior". The New York Times.
  2. "New Israeli Cabinet Approved by Parliament". Associated Press. 11 June 1990.
  3. Lis, Jonathan (11 January 2014). "Ariel Sharon, former Israeli prime minister, dies at 85". Haaretz. National Israel News. จากแหล่งเดิมเมื่อ 11 January 2014. สืบค้นเมื่อ 11 January 2014.
  4. "Israel's Man of War", Michael Kramer, New York, pp. 19–24, 9 August 1982: "the "greatest field commander in our history," says Yitzak Rabin"
  5. Saleh, Heba (6 February 2001). "Sharon victory: An Arab nightmare". BBC News. จากแหล่งเดิมเมื่อ 26 October 2012.
  6. MacFarquhar, Neil (6 January 2006). "To Arabs in the Street, Sharon's a Butcher; Some Others Show a Kind of Respect". The New York Times. สืบค้นเมื่อ 13 June 2018.
  7. Rees, Matt (22 October 2011). "Ariel Sharon's fascinating appetite". Salon. จากแหล่งเดิมเมื่อ 18 November 2012.
  8. Elhanan Miller (19 February 2013). "Sharon was about to leave two-thirds of the West Bank". The Times of Israel. จากแหล่งเดิมเมื่อ 21 February 2013.
  9. Derek S. Reveron, Jeffrey Stevenson Murer (2013). Flashpoints in the War on Terrorism. Routledge. p. 9.
  10. "Scientists say comatose former Israeli leader Ariel Sharon shows 'robust' brain activity". Fox News. 28 January 2013. จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 January 2013. สืบค้นเมื่อ 12 January 2014.
  11. Soffer, Ari (11 January 2014). . Arutz Sheva. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 January 2014. สืบค้นเมื่อ 11 January 2014.
  12. Yolande Knell (11 January 2014). "Israel's ex-PM Ariel Sharon dies, aged 85". BBC News. จากแหล่งเดิมเมื่อ 11 January 2014. สืบค้นเมื่อ 11 January 2014.
  13. "Ariel Sharon: Hero or butcher? Five things to know". CNN. 2014-01-11.
  14. "Israel: Ariel Sharon's Troubling Legacy" (ภาษาอังกฤษ). Human Rights Watch. 2014-01-11.

อ่านเพิ่ม

[]
  • Ben Shaul, Moshe (editor); Generals of Israel, Tel-Aviv: Hadar Publishing House, Ltd., 1968.
  • Uri Dan; Ariel Sharon: An Intimate Portrait, Palgrave Macmillan, October 2006, 320 pages. ISBN 978-1-4039-7790-8.
  • Ariel Sharon, with David Chanoff; Warrior: The Autobiography of Ariel Sharon, Simon & Schuster, 2001, ISBN 978-0-671-60555-1.
  • Gilad Sharon, (translated by Mitch Ginsburg); Sharon: The Life of a Leader, HarperCollins Publishers, 2011, ISBN 978-0-06-172150-2.
  • Nir Hefez, Gadi Bloom, (translated by Mitch Ginsburg); Ariel Sharon: A Life, Random House, October 2006, 512 pages, ISBN 978-1-4000-6587-5.
  • Freddy Eytan, (translated by Robert Davies); Ariel Sharon: A Life in Times of Turmoil, translation of Sharon: le bras de fer, Studio 8 Books and Music, 2006, ISBN 978-1-55207-092-5.
  • Abraham Rabinovich; The Yom Kippur War: The Epic Encounter That Transformed the Middle East, 2005, ISBN 978-0-8052-1124-5.
  • Ariel Sharon, , Israel Ministry of Foreign Affairs.
  • Varble, Derek (2003). The Suez Crisis 1956. London: Osprey. ISBN 978-1-84176-418-4.
  • Tzvi T. Avisar; Sharon: Five years forward, Publisher House, March 2011, 259 pages, Official website, ISBN 978-965-91748-0-5.

แหล่งข้อมูลอื่น

[]
  • แม่แบบ:MKlink
  • ข้อมูลการออกสื่อ บน ซี-สแปน
  • Three recordings from Sharon's Military Career, published by Israel State Archives:
  • . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 March 2016. สืบค้นเมื่อ 6 January 2017.
  • ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (เก็บถาวร 2014-09-11)


วิกิพีเดีย, วิกิ, หนังสือ, ห้องสมุด, บทความ, อ่าน, ดาวน์โหลด, ฟรี, ดาวน์โหลดฟรี, มือถือ, โทรศัพท์, แอนดรอยด์, ไอโอเอส, แอปเปิ้ล, สมาร์ทโฟน, พีซี, เว็บ, คอมพิวเตอร์, ข้อมูลเกี่ยวกับ เอเรียล ชารอน, เอเรียล ชารอน คืออะไร? เอเรียล ชารอน หมายความว่าอะไร?

คุณอาจชอบ
เอเรียล ชารอน
อาเรียล ชารอน
0 ตอบกลับ

ฝากคำตอบ

ต้องการเข้าร่วมการสนทนาหรือไม่?
คุณสามารถร่วมเขียนได้!

เขียนคำตอบ

ช่องที่จำเป็นถูกทำเครื่องหมายด้วยดาว *