สีหนุวิลล์

เมืองพระสีหนุ (เขมร: ក្រុងព្រះសីហនុ, กรงเปรียะสีหนุ), กำปงโสม (เขมร: កំពង់សោម; ก็อมปวงโสม) หรือ ซียานุกวีล (ฝรั่งเศส: Sihanoukville) เป็นเมืองชายทะเลยอดนิยมมากและเป็นเมืองเอกของจังหวัดพระสีหนุ อยู่ห่างจากกรุงพนมเปญ 246 กิโลเมตร ไปทางตะวันตกเฉียงใต้ มีประชากร 89,846 คน

พระสีหนุ ក្រុងព្រះសីហនុ กำปงโสม
เมือง
บน: ศูนย์การค้าในเมือง กลางซ้าย: ป้ายบอกทางในตำบล 4 กลางขวา: Sculpture at Independence Beach ล่าง: เกาะรง
เขตเมืองของสีหนุวิลล์ (สีเหลือง) ในเขตเทศบาลพระสีหนุ (สีแดง) และจังหวัดสีหนุวิลล์ (สีม่วง)
พระสีหนุ ที่ตั้งของเมืองพระสีหนุในประเทศกัมพูชา
พิกัด: 10°38′N 103°30′E / 10.633°N 103.500°E / 10.633; 103.500
ประเทศ	กัมพูชา
จังหวัด	พระสีหนุ
เทศบาล	พระสีหนุ
ก่อตั้ง	ค.ศ. 1964
ผู้ก่อตั้ง	พระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ
การปกครอง
• นายกเทศมนตรี	Sar Kackada (พรรคประชาชนกัมพูชา)
พื้นที่
• ทั้งหมด	80 ตร.กม. (30 ตร.ไมล์)
ความสูง	15 เมตร (45 ฟุต)
ประชากร
• ทั้งหมด	89,846 คน
• เขตเมือง	66,723
• ความหนาแน่นเขตเมือง	834 คน/ตร.กม. (2,160 คน/ตร.ไมล์)
• อำเภอ	89,846
เขตเวลา	UTC+07
รหัสไปรษณีย์	18000
รหัสพื้นที่	034

เมืองพระสีหนุมีชายหาดทั้งหมด 5 แห่ง ว่ากันว่าที่สวยที่สุด คือ หาดสุขาวดีและหาดโอจือเตียล (Occheuteal) เมืองพระสีหนุติดอันดับ 8 ในการจัดอันดับ 10 สุดยอดหาดในเอเชีย โดยหนังสือพิมพ์ Sunday Herald Sun ของ ประเทศออสเตรเลีย

ที่มาของชื่อ

ชื่อทางการของเมืองในภาษาเขมร คือ กรง (กรุง, นคร, เมือง) เปรียะ (พระ) สีหนุ (พระนามของพระมหากษัตริย์รัชกาลก่อน) รวมกันเป็น "เมืองพระสีหนุ" พระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ (ขึ้นครองราชย์ 2484-2498, 2536-2547) ยังทรงเป็นที่เคารพนับถือเป็นบิดาของชาติ คำว่า "สีหนุ" มาจากภาษาสันสกฤต แบ่งเป็นคำภาษาบาลี 2 คำ ได้แก่ สีห (สิงห์) และ หนุ (กราม, ขากรรไกร)

หนังสืออ่านเพิ่ม

• Vann, hokchrea (2003). Modern Khmer Cities. Cambodia: Reyum Press. ISBN 9789995055349.
• Chandler, David (1993). A History of Cambodia. Cambodia: Allen & Unwin. ISBN 9781863734653.
• Cœdès, George (1966). The making of South East Asia. University of California Press. ISBN 0-520-05061-4.
• Kitagawa, T. 2005, "'Kampot' of the belle epoque: from the outlet of Cambodia to a colonial rule", in Southeast Asian Studies = Tonan Ajia kenkyu, vol. 42, no. 4,
• Kampot of the Belle Epoque: From the Outlet of Cambodia to a Colonial Resort
• Henri Mouhot: Travels in Siam, Cambodia, Laos, and Annam, White Lotus Co, Ltd., ISBN 974-8434-03-6
• Cœdès, George (1968). The Indianized States of Southeast Asia. University of Hawaii Press. ISBN 978-0824803681.
• Philpotts, Robert (2006). A Port for Independence. England: Blackwater Books. ISBN 2-9513524-0-9.

อ้างอิง

1. "หาดเขมรติด 10 อันดับ "ดีที่สุด" ในเอเชีย". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-11-01. สืบค้นเมื่อ 2016-03-15.
2. "Sihanoukville, Preah S". Cambodia Geographic Names Database. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-07-12. สืบค้นเมื่อ May 12, 2015.
3. Cat Barton (September 7, 2007). "Cambodia: King Father Sihanouk holds ECCC at bay". Asian Human Rights Commission. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-02-08. สืบค้นเมื่อ February 5, 2008.

แหล่งข้อมูลอื่น

รัฐบาล

• Preah Sihanouk Province official homepage เก็บถาวร 2014-11-03 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• Ministry of Tourism เก็บถาวร 2002-02-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• National Institute of Statistics of Cambodia เก็บถาวร 2018-03-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• Royal Government of Cambodia (English Version)
• Sihanoukville Autonomous Port เก็บถาวร 2010-03-30 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• Agence Kampuchea Presse
• Ministry of Public Works and Transport
• Council of the Development of Cambodia
• Sihanoukville Wastewater Treatment facility เก็บถาวร 2016-03-03 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน

อุตสาหกรรม

• Sihanoukville Special Economic Zone (SSEZ)
• Toll Royal Railways - Cambodian rail operator เก็บถาวร 2015-05-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• Chemical Waste Dumped near Sihanoukville เก็บถาวร 2006-05-25 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• Cambodia Airports^{[ลิงก์เสีย]}

ข้อมูล ประวัติศาสตร์ และภูมิศาสตร์

• Kampotmuseum
• Cambodian Research Centre for Development (CRCD)
• Cambodia’s islands - Island Species Cambodia
• Canbypublications

งานศึกษาต่างๆ

• สมลักษณ์ ศรีราม. (2564). การปรับเปลี่ยนภาพลักษณ์จังหวัดสีหนุวิลล์ภายใต้รัฐบาลฮุน เซนตั้งแต่ ค.ศ. 1993-ปัจจุบัน. วิทยานิพนธ์ ปร.ด. (เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา). พิษณุโลก: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยนเรศวร. (ออนไลน์).^{[ลิงก์เสีย]}