28 บอลเชวิค

28 บอลเชวิค (จีน: 二十八个半布尔什维克; รัสเซีย: Группа 28 большевиков) คือกลุ่มภายในพรรคคอมมิวนิสต์จีนในยุคแรกเริ่ม กลุ่มดังกล่าวถูกก่อตั้งขึ้นในหมู่คอมมิวนิสต์จีนที่กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยซุน ยัตเซ็นในมอสโกในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1920 และต้นคริสต์ทศวรรษ 1930 พวกเขาได้รับฉายานั้นเนื่องจากให้การสนับสนุนอย่างแข็งขันต่อจุดยืนทางการเมืองแบบดั้งเดิมที่โจเซฟ สตาลินและพาเวล มิฟสนับสนุน ผู้นำของกลุ่มนี้ ได้แก่ หวัง หมิง, ปั๋ว กู่, ลั่ว ฝู่, เฮ่อ จื่อชู่, หวัง เจี้ยเสียง และเฉิ่น เจ๋อหมิน^[1] มหาวิทยาลัยซุน ยัตเซ็นปิดตัวลงใน ค.ศ. 1930 และนักศึกษาได้เดินทางกลับประเทศจีน

ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1931 สมาชิกหลายคนจาก 28 บอลเชวิคได้รับการเลื่อนตำแหน่งเข้าสู่คณะกรรมการกลางของพรรคคอมมิวนิสต์จีนในการประชุมเต็มคณะครั้งที่สี่ของพรรค ต่อมาในปีเดียวกันนั้น หวัง หมิง และจากนั้นปั๋ว กู่ได้ดำรงตำแหน่งเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีน ปั๋วจะได้ทำงานในตำแหน่งนี้ต่อไปอีกสี่ปี พวกเขายุติแนวนโยบายที่ก้าวร้าวของหลี่ ลี่ซานในการโจมตีเมืองต่าง ๆ และพยายามนำโซเวียตจีนที่กระจายอยู่ทั่วทุกหนแห่งมาอยู่ภายใต้การควบคุมจากส่วนกลางที่เข้มงวดมากขึ้น^[2] นโยบายหลังนี้ทำให้พวกเขาขัดแย้งกับเหมา เจ๋อตง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้นำส่วนกลางของพรรคคอมมิวนิสต์จีนถูกบังคับให้หลบหนีไปยังโซเวียตเจียงซีของเหมาในช่วงปลาย ค.ศ. 1931 ท้ายที่สุดเหมาก็ได้รับชัยชนะเหนือสมาชิกส่วนใหญ่ของพรรค และปลด 28 บอลเชวิคออกจากอำนาจในการประชุมจุนอี้ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1935^[1]

สหภาพโซเวียตทุ่มทรัพยากรจำนวนมากเพื่อสนับสนุนการปฏิวัติในจีน โดยได้จัดตั้งเครือข่ายมหาวิทยาลัยเพื่อฝึกฝนนักปฏิวัติชาวจีน ซึ่งที่สำคัญที่สุดคือมหาวิทยาลัยซุน ยัตเซ็นในมอสโก^[3] มหาวิทยาลัยซุน ยัตเซ็นก่อตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1925 เป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลงแนวร่วมที่หนึ่งที่โซเวียตเป็นผู้ไกล่เกลี่ยระหว่างพรรคคอมมิวนิสต์จีนกับก๊กมินตั๋ง (KMT) มหาวิทยาลัยมีอิทธิพลสำคัญต่อประวัติศาสตร์จีนสมัยใหม่โดยการให้การศึกษาแก่บุคคลสำคัญทางการเมืองจีนจำนวนมาก^[4] ตั้งแต่เริ่มต้น มหาวิทยาลัยแตกแยกด้วยการต่อสู้ระหว่างกลุ่มผู้สนับสนุนเลออน ทรอตสกีและโจเซฟ สตาลิน ซึ่งท้ายที่สุดนำไปสู่การปิดมหาวิทยาลัยใน ค.ศ. 1930^[5]

แม้การกล่าวถึง "28 บอลเชวิค" จะปรากฏอยู่บ้างในสุนทรพจน์ของเหมาและงานยุคแรก ๆ บางส่วนเกี่ยวกับพรรคคอมมิวนิสต์จีน แต่รายชื่อเต็มของทั้ง 28 คนนั้นไม่ได้ปรากฏจนกระทั่งหลายทศวรรษต่อมา^[6] มีรายชื่อ 28 รายชื่อที่แตกต่างกันหลายรายการ ทุกคนเห็นตรงกันในสมาชิก 23 คน ขณะที่ 13 ชื่อปรากฏในบางรายการแต่ไม่ใช่ทั้งหมด^[7] สมาชิก 23 คนที่ได้รับการตกลงร่วมกัน ได้แก่ ปั๋ว กู่, หวัง หมิง และเมิ่ง ชิ่งชู่ [zh] ภรรยา, เฉิน ชางฮ่าว และตู้ จั้วเสียง (杜作祥) ภรรยา, เฉิ่น เจ๋อหมิน และจาง ฉินชิว ภรรยา, หวัง เชิ่งหรง [zh], วัง เชิ่งตี๋ [zh], จาง เหวินเทียน, จู จื้อชุน (朱自舜, หญิง), จู อาเกิน, ซุน จี้หมิน [zh], หวัง เจี้ยเสียง, หยาง ช่างคุน, เซี่ย ซี, เฮ่อ จื่อชู่, เชิ่ง จงเลี่ยง, หวัง ยฺหวินเฉิง, เฉิน ยฺเหวียนเต้า, หลี่ จู๋เชิง, อิน เจี้ยน, ยฺเหวียน เจียยง^[7]

13 คนที่ปรากฏในบางรายชื่อ แต่ไม่ปรากฏในรายชื่อทั้งหมด ได้แก่ ไข่ เฟิง, เฉิน เว่ย์หมิน [zh], ตู้ ถิง, กั๋ว เมี่ยวเกิง, หลี่ ยฺเหวียนเจี๋ย (李元杰), หวัง เป๋าหลี่ (王宝礼), ซ่ง ผานหมิน, เซี่ยว เท่อฝู่ (肖特甫), สฺวี อี้ซิน, ยฺหวิน ยฺวี่หรง, หวัง ซิ่ว, เฉิ่น จื้อยฺเหวียน, และหลิว ฉฺวินเซียน (หญิง)^[7]

มหาวิทยาลัยซุน ยัตเซ็นปิดตัวลงใน ค.ศ. 1930^[8] แม้สมาชิกของกลุ่มจะกระจัดกระจายไปหลังจากนั้นและไม่เคยรวมตัวกันอีกในฐานะกลุ่ม 28 คน แต่เมื่อพวกเขากลับมายังประเทศจีน สมาชิกส่วนน้อยที่มีนัยสำคัญก็จะมีบทบาทสำคัญในการเมืองของพรรคคอมมิวนิสต์จีน^[9] ผู้ที่เดินทางมาถึงเซี่ยงไฮ้ใน ค.ศ. 1930 เข้าร่วมกระแสวิพากษ์วิจารณ์ที่กำลังเพิ่มขึ้นต่อหลี่ ลี่ซาน ผู้ซึ่งในขณะนั้นมีอำนาจครอบงำความเป็นผู้นำของพรรค หลี่ได้สนับสนุนการโจมตีเมืองใหญ่ในทันที นโยบายที่ล้มเหลวและส่งผลร้ายแรงต่อฐานทัพโซเวียต^[10] อย่างไรก็ตาม ตรงข้ามกับที่แหล่งข้อมูลตะวันตกยุคแรกจำนวนมากเข้าใจกัน 28 โบลเชวิคไม่ได้มีบทบาทสำคัญในการขับไล่หลี่ ลี่ซาน หลี่ถูกปลดจากตำแหน่ง ส่วนใหญ่เป็นผลมาจากการแทรกแซงของโคมินเทิร์น ซึ่งส่งโจว เอินไหลและฉฺวี ฉิวไป่ สมาชิกคณะกรรมการกลาง กลับมาจากมอสโกเพื่อควบคุมหลี่^[11] เมื่อแผนนี้ล้มเหลว โคมินเทิร์นจึงเรียกตัวหลี่ไปมอสโกในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1930^[12]

ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1931 คณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีนจัดการประชุมเต็มคณะครั้งที่ 4 และด้วยการเข้าร่วมและการสนับสนุนโดยตรงของพาเวล มิฟ หวัง หมิงและกลุ่มของเขาจึงได้รับชัยชนะอย่างถล่มทลาย หวังได้รับเลือกเข้าสู่กรมการเมืองของพรรคคอมมิวนิสต์ ขณะที่ปั๋ว กู่และจาง เหวินเทียนดำรงตำแหน่งสำคัญอื่น ๆ ที่มีความสำคัญเท่ากัน

ด้วยเหตุนี้ความขัดแย้งระหว่างคณะกรรมการกลางกับสาธารณรัฐโซเวียตจีนที่เพิ่งตั้งไข่ของเหมา เจ๋อตง จึงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แม้หวัง หมิงจะกลับไปมอสโกหลังพำนักในเซี่ยงไฮ้ได้ไม่นาน แต่ทั้งปั๋ว กู่และจาง เหวินเทียนต่างก็เข้าดำรงตำแหน่งเลขาธิการใหญ่คณะกรรมธิการกลางพรรคตามลำดับ และนำการปฏิวัติจีนในลักษณะที่รุนแรง/เอียงซ้าย

ภายหลังการสังหารหมู่ที่เซี่ยงไฮ้ ค.ศ. 1927 ของเจียงไคเชก พรรคคอมมิวนิสต์จีนได้หลบซ่อนลงใต้ดินในเซี่ยงไฮ้และเมืองอื่น ๆ ในช่วงต้นคริสต์ทศวรรษ 1930 แม้แต่ที่นั่นก็ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปและบรรดาผู้นำเริ่มมารวมตัวกันที่โซเวียตเจียงซีของเหมา ในบรรดาผู้ที่มาถึงเป็นกลุ่มแรก และเริ่มลดทอนอำนาจของเหมา คือโจว เอินไหล ใน ค.ศ. 1933 เมื่อปั๋ว กู่มาถึง งานส่วนใหญ่ก็เสร็จสิ้นแล้ว

หลังประสบความสำเร็จในการป้องกันการโจมตีของกองทัพชาตินิยมหลายครั้ง ที่ปรึกษาชาวเยอรมันของเจียงเปลี่ยนกลยุทธ์และเริ่มสร้างวงแหวนปราการที่มีศูนย์กลางร่วมกันโดยขยับเข้ามาใกล้ฐานที่มั่นของคอมมิวนิสต์มากขึ้นเรื่อย ๆ สิ่งนี้บังคับให้พรรคต้องเริ่มการเดินทัพทางไกลอันโด่งดังในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1934 ถึงตุลาคม ค.ศ. 1935 ไม่นานหลังการเดินทัพเริ่มต้นขึ้น ผู้นำพรรคจัดการประชุมใหญ่ขยายผลเพื่อกำหนดทิศทางและผู้นำของการปฏิวัติ ในการประชุมจุนอี้ใน ค.ศ. 1935 28 บอลเชวิคพ่ายแพ้ต่อเหมาและพันธมิตรของเขา หลัก ๆ แล้วเป็นเพราะการสนับสนุนของโจว เอินไหล และจู เต๋อ และการแปรพักตร์ของจาง เหวินเทียนและหวัง เจี้ยเสียง

ปั๋ว กู่สนับสนุนอ็อทโท เบราน์ ที่ปรึกษาทางการทหารของโคมินเทิร์น ขณะที่จาง เหวินเทียนและหวัง เจี้ยเสียง ผู้บัญชาการทหารของกองทัพแดง และหยาง ช่างคุน ผู้บัญชาการกองทัพสนามที่ 3 ของกองทัพแดงในเวลานั้น แปรพักตร์ไปเข้ากับเหมา สิ่งนี้นำไปสู่การแตกแยกของ 28 บอลเชวิค หวัง หมิงถูกเนรเทศไปกรุงมอสโกและเสียชีวิตที่นั่นในภายหลัง จางถูกลดตำแหน่งไปอยู่ในแวดวงการวิจัยด้านอุดมการณ์ในเหยียนอาน และต่อมาได้รับการแต่งตั้งเป็นรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงการต่างประเทศหลัง ค.ศ. 1949 เขาเสียชีวิตในช่วงการปฏิวัติวัฒนธรรมหลังก่อตั้ง "กลุ่มต่อต้านการปฏิวัติ" ร่วมกับเผิง เต๋อหวย (หรือที่รู้จักกันในชื่อกลุ่มต่อต้านพรรคของเผิง เต๋อหวย) ปั๋ว กู่เสียชีวิตในอุบัติเหตุเครื่องบินตกใน ค.ศ. 1946 ขณะเดินทางกลับไปยังเหยียนอานจากฉงชิ่ง เมืองหลวงชั่วคราวของรัฐบาลก๊กมินตั๋ง

การตีความแบบตะวันตกมาตรฐานคือกลุ่มละเลยการมีส่วนร่วมของชาวนาและการปฏิรูปที่ดินซึ่งมีส่วนช่วยให้การสงครามเคลื่อนที่ของเหมาประสบความสำเร็จ นอกจากนี้ ในฐานะที่เป็นลูกศิษย์ในอุปถัมภ์ของพาเวล มิฟ พวกเขาคิดว่าตนเองถูกกำหนดให้เป็นผู้นำการปฏิวัติจีน

หนังสือ Mao Zedong, Zhou Enlai and the Evolution of the Chinese Communist Leadership ของทอมัส คัมเพน กล่าวว่าพวกเขา (เหมาและโจว) เป็นกลุ่มที่มีความสอดคล้องกันเฉพาะในมอสโก โดยต่อต้านทั้งอิทธิพลของก๊กมินตั๋งและลัทธิทรอตสกีในหมู่นักศึกษาจีน ยังมีข้อกล่าวอ้างว่าพวกเขาเดินทางกลับประเทศจีนในหลายช่วงเวลาแต่ไม่สามารถจัดตั้งกลุ่มที่มีประสิทธิภาพได้ นอกจากนี้ ยังมีข้อสงสัยว่าทั้งกลุ่มได้รับชื่อเสียงก็เพียงเพราะเกี่ยวพันกับทฤษฎีของสมาชิกที่โดดเด่นที่สุดอย่างหวัง หมิงหรือไม่^[13] เฟรเดอริก ลิตเทินเขียนเห็นด้วยกับคัมเพนว่าไม่มีกลุ่มฝักใฝ่เช่นนั้นในโซเวียตเจียงซีและยังตั้งข้อสงสัยต่อไปอีกว่ากลุ่มนั้นดำเนินการในลักษณะประสานงานกันหรือไม่ มุมมองของลิตเทนคือแนวคิดเรื่องการแบ่งแยก "ฝ่ายซ้าย" กับ "ลัทธิเหมา" ในเวลานั้นเป็นสิ่งที่คิดขึ้นในภายหลังที่ถูกนำมาใช้ย้อนหลัง

28 บอลเชวิคกลายเป็นหมากในเกมชิงอำนาจระหว่างพาเวล มิฟ ผู้ให้คำปรึกษาของพวกเขา กับพรรคคอมมิวนิสต์จีน สมาชิกของกลุ่มนั้นค่อนข้างไร้เดียงสาในวิถีแห่งการปฏิวัติแม้พวกเขาจะมีพลังรวมกันก็ตาม สมาชิกของกลุ่มมีชะตากรรมแตกต่างกัน แต่ในฐานะกลุ่มแล้ว 28 บอลเชวิคถูกกำหนดให้ล้มเหลว ในประเทศจีนปัจจุบัน คำว่า "28 บอลเชวิค" มีความหมายเหมือนกับลัทธิถือมั่นในหลักการอย่างเคร่งครัด

1. Kampen 2000. sfn error: no target: CITEREFKampen2000 (help)
2. Benton 1992. sfn error: no target: CITEREFBenton1992 (help)
3. Pantov & Spichak 2008, p. 29. sfn error: no target: CITEREFPantovSpichak2008 (help)
4. Lily Xiao Hong Lee, Sue WilesSummary (1999). Women of the Long March. Allen & Unwin. pp. 123. ISBN 1-86448-569-8. 28 Bolsheviks.
5. Kampen 2000, p. 25. sfn error: no target: CITEREFKampen2000 (help)
6. Kampen 2000, pp. 13–14. sfn error: no target: CITEREFKampen2000 (help)
7. Kampen 2000, pp. 14–15. sfn error: no target: CITEREFKampen2000 (help)
8. Kampen 2000, p. 28. sfn error: no target: CITEREFKampen2000 (help)
9. Kampen 2000, pp. 29–32. sfn error: no target: CITEREFKampen2000 (help)
10. Kampen 2000, pp. 32–33. sfn error: no target: CITEREFKampen2000 (help)
11. Kampen 2000, p. 35. sfn error: no target: CITEREFKampen2000 (help)
12. Kampen 2000, p. 36. sfn error: no target: CITEREFKampen2000 (help)
13. Frederick S Litten in Bochumer Jahrbuch zur Ostasienforschung (2001). The Myth of the 'Turning-Point' – Towards a New Understanding of the Long March (PDF).